Η επιθετική συμπεριφορά των νηπίων είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Τα μικρά παιδιά συχνά εκφράζονται επιθετικά κυριώς όταν η λεκτική τους επικοινωνία υστερεί. Αν όμως αυτή η συμπεριφορά συνεχιστεί ενέχει κινδύνους για την κοινωνικοποιήση του παιδιού, την ψυχική του υγεία αλλά για την δική του ασφάλεια και του περίγυρού του.
Υπάρχουν τρόποι να περιορίσουμε αυτές τις αντιδράσεις και να ενισχύσουμε συμπεριφορές που προάγουν την συνεργασία και την ηρεμία.
Αρχικά οφείλουμε να διαχωρίσουμε την συμπεριφορά απο το συναίσθημα. Το συναίσθημα του θυμού είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τα υπόλοιπα και ειναι πολυ υγιές να εκφράζεται. Μάλιστα σε αυτήν την ηλικία τα συναισθήματα που βιώνουν τα παιδιά ειναι πολύ έντονα και δύσκολα τα διαχειρίζονται
Βοηθάει λοιπον πολύ τα παιδιά να επιβεβαιώνουμε το συναίσθημά του και να εντοπίζουμε μαζί τους την αιτία του θυμού πχ: “καταλαβαινω ότι έχεις θυμώσει γιατί ο αδερφός σου σου πήρε το παιχνίδι σου.” Αμέσως μετά τον εντοπισμό καλό θα ήταν να μπει το όριο: ” Έχεις δίκιο να είσαι θυμωμένος αλλά δεν μπορείς να τον χτυπήσεις.” Μπορούμε να δώσουμε εναλλακτικές για την εκτόνωση της κατάστασης όπως τεχνικές αναπνοής ή εκτόνωσης: ” Μπορείς να φωνάξεις για να φύγει ο θυμός σου ή μπορεις να χοροπηδήσεις σε ένα μαξιλάρι.” Αυτή η κουβέντα καλό θα ήταν να γίνεται με τον ενήλικα να βρίσκεται στο ύψος του παιδιού και να το κοιτάει στα μάτια.
Ειναι σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά ότι η δουλειά σας ως γονεις / φροντιστές είναι να είναι τα ίδια αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ασφαλείς. Γι αυτό δεν επιτρέπεται να χτυπάνε.
Βεβαιωθείτε ότι τα παιδιά σας κατανοούν ότι τα καταλαβαίνετε και τα προσέχετε. Πολλές φορές οι ανεπιθύμητες συμπεριφορές είναι μια κραυγή για προσοχή.
Επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο το ξύλο δεν ειναι μέθοδος πειθαρχίας ή σωφρονισμού όσο αφορά τα παιδιά . Τα παιδιά που δέχονται σωματική τιμωρία στο σπίτι θα επαναλάβουν στα υπόλοιπα παιδιά αυτήν την συμπεριφορά.
To πιο σημαντικό απ ολα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις ειναι να κρατάμε εμείς την ψυχραιμία μας. Να είμαστε ήρεμοι έτσι ώστε να δείξουμε στο παιδί ότι υπάρχει και αυτός ο τρόπος να διαχερίζεται την ματαίωση.
Δεν είναι “κακό” ένα παιδί που χτυπάει. Είναι ένα παιδί που δεν έχει τρόπο να εκφράσει αλλιώς αυτό που νιώθει. Ευθύνη μας ειναι να του δείξουμε!