“Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις με απλά λόγια, ούτε εσύ ο ίδιος το έχεις καταλάβει πολύ καλά. ” Αυτό υποστήριζε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ταυτιζόμαστε απόλυτα με αυτήν την άποψη. Αν κάτι δεν μπορείς να το εξηγήσεις στα παιδιά σίγουρα δεν το έχεις καταλάβει επαρκώς. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να είναι ενήμερα για […]

Ένα απο τα θέματα που απασχολεί πολύ εντονά την επικαιρότητα είναι αυτο της βίας μεταξύ των ανηλίκων. Η συζήτηση εστιάζει περισσότερο στο θέμα της τιμωρίας των θυτών. Αλήθεια ομως, σε τέτοια φαινόμενα οι θύτες είναι μόνο θύτες;; Μήπως είναι και αυτοί θύματα;; Οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι  τα παιδιά που ασκούν βία έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα

  Η λέξη παραμύθι προέρχεται από τη λέξη παραμυθία που στ αρχαία σήμαινε παρηγοριά. Τα παραμύθια είναι κοινός τόπος σε όλους τους πολιτισμούς όλου του κόσμου. Για χιλιάδες χρόνια το κοινό των παραμυθιών ήταν τόσο ενήλικες όσο και παιδιά. Τα παραμύθια «παρηγορούσαν» τους ανθρώπους. Τους έδιναν ελπίδα και τους ταξίδευαν σε κόσμους που όλα ήταν

Έχουμε γίνει εικονολάτρες!Τα λόγια δεν μας φτάνουν τα θεωρούμε λίγα.Το προσωπικό μας γούστο έχει παραμεριστεί.Προσπαθούμε διαρκώς να ταυτίσουμε συναισθήματα και αφηρημένες έννοιες με εικόνες. Ο έρωτας έχει την εικόνα ενός νέου όμορφου ετερόφυλου ζευγαριού, η δυστυχία την εικόνας μιας γυναίκας που κλαίει και η ομορφιά την εικόνα μιας αδύνατης ξανθιάς λευκής γυναίκας και ενός μελαχρινού

Στον πολιτισμό μας, στην ελληνική κουλτούρα το φαγητό δεν έχει απλά το ρόλο του <<καυσίμου>>. Είναι σύντροφος στις χαρές, στις λύπες, στις απογοητεύσεις, στις επιβραβεύσεις! Είναι καταφύγιο και τρόπος ξεσπάσματος. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Τα άτομα που πάσχουν απο βουλιμία βρίσκουν μια διέξοδο αλλά και έναν τιμωρό στο φαγητό. Βουλιμία

Στο άκουσμα της φράσης «χαρισματικά παιδιά» έρχονται στο μυαλό μας εικόνες παιδιών κατά προτίμηση με γυαλιά που παίζουν σκάκι, λύνουν γρίφους και εξισώσεις, παίζουν 4-5 μουσικά όργανα και ξέρουν απέξω όλους τους πρωθυπουργους της Ελλάδας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από αυτά τα

Από την δεκαετία του 1990 έχει αρχίσει να εισάγεται η έννοια της «νευροδιαφορετικότητας». Σήμερα έχει μια πολύ ισχυρή θέση ως όρος και ως φιλοσοφία. Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε και τι περιλαμβάνεται στην «ομπρέλα» της νευροδιαφορετικότητας. Την ιδέα αυτήν έφερε στο προσκήνιο η Αυστραλή κοινωνιολόγος Judith Singer. Η Singer είναι κόρη Εβραίου επιζήσαντα από το

Πως να βοηθήσουμε τα παιδιά μας και κυρίως τα αγόρια μας να εκφράζονται.  Αν κατασκευάσουμε, δημιουργήσουμε, περάσουμε αντιλήψεις αρρενωπότητας που δεν περιλαμβάνουν το νοιάξιμο και τη λύπη ζημιώνουμε τα αγόρια , όπως και τα κορίτσια όταν επιμένουμε να είναι καλά και ευγενικά και να καταπιέζουν τα συναισθήματα της έντασης, του θυμού και της αντίστασης. Όσο περισσότερο χώρο δίνουμε

Η δυσλεξία είναι μια νευροδιαφορετικότητα που επηρεάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι και κυρίως τα παιδιά μαθαίνουν. Τα δυσλεκτικά άτομα έχουν μαθησιακές δυσκολίες που αφορούν κυρίως τον γραπτό λόγο. Γι αυτό οι κλασικές μέθοδοι μάθησης δεν αποδίδουν. Χρειάζεται μια εξατομικευμένη προσέγγιση που θα πρέπει ν ακολουθεί τις παρακάτω αρχές και μεθόδους. Τα δυσλεκτικά παιδιά δυσκολεύονται

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ  Δεν είναι σπάνιο τα παιδιά με σοβαρή αδιάγνωστη αγχώδη διαταραχή να είναι διαταρακτικά, αντιδραστικά στο σχολείο, όπου οι απαιτήσεις κι οι προσδοκίες τους  ασκούν πίεση και δεν μπορούν να τις διαχειριστούν. Η ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς μπερδεύει τους δασκάλους καθώς φαίνεται να προέρχεται από το  πουθενά. Η Dr. Nancy Rappaport, καθηγήτρια στην ιατρική σχολή του