Η μητρότητα είναι μια κατάσταση που εμπεριέχει χιλιάδες συναισθήματα. Η μητρότητα σε κάνει να νιώθεις τρυφερότητα, χαρά, πληρότητα, αγάπη αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή μπορεί να νιώσεις αβοήθητη, απελπισμένη, μόνη, θλιμμένη, δυσκολεμένη. Είναι όλα αυτά φυσιολογικά;; Ειμαι κακή μητέρα, κακός άνθρωπος όταν δεν νιώθω μόνο αγάπη για το παιδί μου ή μόνο ευγνωμοσύνη για την κατάσταση που ζω;; Σίγουρα αυτές οι σκέψεις έχουν περάσει απο το μυαλό πολλών άν όχι όλων των μητέρων. Με το χέρι στην καρδιά θα σας πούμε ότι αυτά τα συναισθήματα μέχρις ενος σημείου είναι φυσιολογικά.
Πάμε αρχικά να δούμε ποιές καταστάσεις πυροδοτούν τις δυσκολίες που νιώθουμε. Ας αρχίσουμε με τους βιολογικούς παράγοντες. Πολλές ώρες αϋπνίας, σωματική κούραση, πείνα, πόνος κυρίως μετά τη γέννα, όλα αυτά συσσωρεύονται και μας κάνουν και ξεσπάμε. Αν δεν φροντίσουμε αρχικά τις βιολογικές μας ανάγκες δεν μπορούμε να είμαστε ήρεμες και ικανές να φροντίσουμε και τα παιδιά μας.
Νιώθουμε οτι δεν έχουμε έλεγχο της κατάστασης και αισθανόμαστε αδύναμες. Ναι πολλές φορές θα χάσουμε τον έλεγχο, αυτό όμως δεν είναι αναγκαστικά κακό. Τα παιδιά μας δεν είναι συσκευές για να μπορούμε να τα ελέγχουμε ανα πάσα ώρα και στιγμή. Είναι ξεχωριστοί μοναδικοί άνθρωποι που μαθαίνουν τη ζωή. Η δική μας ψυχραιμία θα είναι οδηγός τόσο γι αυτά όσο και για εμάς στον αχαρτογράφητο δρόμο της μητρότητας.
Όταν τα παιδιά μας συμπεριφέρονται με τρόπο που μας βγάζει εκτός εαυτού συχνά θεωρούμε οτι το κάνουν επίτηδες. Ξεχνάμε ή ακόμη και αγνοούμε ότι τα παιδιά φέρονται με αυτόν τον τρόπο γιατι ο εγκέφαλός τους είναι ανώριμος και δεν μπορούν να φερθούν “ωριμα και πολιτισμένα”. Το κλάμα,η γκρίνια, οι ζημιές, οι φωνές, τα ξεσπάσματα είναι ο τρόπος που ο παιδικός τους εγκέφαλος προσπαθει να επικοινωνήσει με τον δικό μας ενήλικο εγκέφαλο.
Πιστεύουμε ότι μόλις γίνουμε μητέρες πρέπει να ξέρουμε τα πάντα για την ανατροφή των παιδιών μας και στεναχωριόμαστε οταν αντιλαμβανόμαστε τα ελλείμματά μας. Τα παιδιά μας όπως και τα όριά μας τα μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα, λάθος με το λάθος. Καλές μητέρες δεν ειμαστε όταν ξέρουμε τα πάντα αλλά όταν δεν σταματάμε να μαθαίνουμε.
Όταν έρχεται ένα ή και περισσότερα παιδιά στη ζωή μας χάνουμε τον χρόνο που αφιερώναμε στον εαυτό μας για να φροντιστούμε, να ξεκουραστούμε, να διασκεδάσουμε, να συναναστραφούμε κοινωνικά με αλλους ενήλικες ακόμη και με τον σύντροφό μας. Αυτό απο μόνο του προκαλεί μεγάλη ματαίωση.
Μια πολύ γνωστή αφρικανική παροιμία λέει ότι χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί. Με αυτόν τον τρόπο δίνει έμφαση στο πόσο δυσκολο είναι το μεγάλωμα των παιδιών και πόση άναγκη έχουν και αυτά και εμείς απο την παρουσία ενός εκτεταμένου δικτυου ανθρώπων. Στις μέρες μας όμως έχουμε χάσει το χωριό μας. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε πυρηνικές οικογένειες και καλούμαστε να καλύψουμε όλους τους υπόλοιπους ρόλους: των παππούδων, των φίλων, της γειτονιάς, των θείων, των ξαδερφών. Δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Μία βασική αιτία της καταρρευσης που κατά καιρούς βιώνουμε είναι τα δικά μας ανεπίλυτα ζητήματα, τα ψυχικά τραυματα που δεν φροντίσαμε, οι δυσκολίες που ζούμε στις γονεϊκές ή στις συντροφικές μας σχέσεις. Αυτό ίσως και να είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της μητρότητας. Οφείλουμε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας σε ψυχολογικό επιπεδο. Να αφήσουμε εκείνα που μας κρατάνε πίσω και δεν μας αφήνουν ν απολαύσουμε τον νέο ρόλο μας, που μας κάνουν ν αμφισβητούμε τις ικανότητές μας.
Όταν όλα τα παραπάνω φτάσουν να μας κατακλύζουν, να μας κάνουν να μην μπορούμε ν ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας, να βλέπουμε μόνο το μαύρο, το δύσκολο θα πρέπει να ζητήσουμε άμεσα την βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Η μητρότητα δεν ειναι τέρμα, σκοπός, Είναι ένα ταξίδι: υπέροχο, δύσκολο και γεμάτο προκλήσεις! Σε αυτό το ταξίδι πρώτα απ όλα θα βρούμε τον καινούργιο μας εαυτό και μετά τα παιδιά μας. Η αυτοφροντίδα τόσο σωματική όσο και ψυχολογική δεν ειναι πολυτέλεια. Ειναι αναγκαιότητα!
Πηγή: bethricheycounseling.com