Πολύ συχνά σε περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και όχι μόνο, εκπαιδευτικοί, λογοθεραπευτές και άλλες εμπλεκόμενες με τα παιδιά ειδικότητες προτείνουν την οπτικοποίηση. Να κάνουμε δηλαδή αυτό που λέμε εικόνα. Γιατί όμως αυτό βοηθάει;
Αρχικά γιατί η εικόνα είναι κάτι που μένει. Τα λόγια φεύγουν, «έπεα πτερόεντα» που έλεγαν και οι αρχαίοι. Η εικόνα είναι εκει και το παιδι μπορει ν ανατρέξει σε αυτήν όποτε χρειάζεται.
Η εικόνα δίνει χρόνο στο παιδί για να κάνει την απαιτούμενη γλωσσικη επεξεργασια προκειμένου να αποδώσει αυτό που χρειάζεται. Όσο παρατηρεί την εικόνα το μυαλό του «γεννάει» τις λέξεις που θέλει.
Σε περιπτώσεις μικρών παιδιών ή παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες ή κάποια αναπηρία οι εικόνες λειτουργούν πολύ βοηθητικά οσο αφορά τις μεταβάσεις. Με αυτές το παιδί αντιλαμβάνεται τι πρέπει να κάνει και με ποια σειρα.
Η οπτικοποίηση επιτρέπει στο παιδί να δει τι εννοείτε, ο αφηρημένος λόγος μας γίνεται συγκεκριμένη εικόνα στα μάτια του. «Θα τελειώσεις τις δουλειές σου και μετά θα παίξεις» όταν αυτο γίνει εικόνα στην οποία μπει και η παραμετρος του χρόνου είναι πιο ευκολο για το παιδι να την κατανοήσει και να την πράξει. Η μεθοδος pecs βασίζεται σε τέτοιες εικόνες και είναι πολύ βοηθητική σε περιπτώσεις μη λεκτικών παιδιών.
Οι εικόνες μπορούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον ακόμη και του πιο «δύσκολου» παιδιού. Ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να κάνουμε το μάθημα πιο ανετο πιο ενδιαφέρον και προσβάσιμο σε όλους τους βλέποντες μαθητές μας, οπτικοποιώντας το.
Όταν το παιδί βλέπει και διαγράφει, «τικάρει» αυτά που έχει να κάνει ενισχύεται η αυτοεκτίμησή του. Η φράση «τα κατάφερα» γίνεται εικόνα!
Ένα επιπλέον θετικό της οπτικοποίησης είναι ότι οι εικονες μπορούν να μεταφερθούν από μέρος σε μέρος και από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορούν να πάνε παντού, μπορούν να τις έχουν όλοι. Έτσι είναι πιο ευκολο διάφορα περιβάλλοντα και άνθρωποι να είναι ενήμεροι για το πρόγραμμα και τις ανάγκες ενός οποιουδήποτε παιδιού χωρις να υπάρχουν παρανοήσεις.
Οι άνθρωποι επικοινωνούμε περισσότερο με τον τόνο και την ένταση της φωνής, το ύφος μας, τις παύσεις, τις σιωπές μας. Αυτά είναι τα παραγλωσσικά στοιχεία. Επισης επικοινώνουμε με τις χειρονομίες μας και τη σταση του σώματός μας. Αυτά είναι τα εξωγλωσσικά στοιχεία. Ένα παιδί μπορεί να μπλοκάρει όχι εξαιτίας του περιεχομένου του μηνύματος που του δίνουμε αλλά λόγω των παραγλωσσικών και εξωλεκτικών στοιχείων με τα οποία αυτό συνοδεύεται. Αυτό το ενδεχόμενο εξαλείφεται στην περίπτωση της οπτικοποίησης. Εδώ το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, σαφές και έτσι μπορεί να γίνει πιο αμεσο.
Τέλος όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα της εικονας που προαναφέραμε συντελούν στη μείωση του άγχους από την πλευρά του παιδιού. Όσο μειώνεται το αγχος τόσο αυξάνεται η κατανόηση.
Κάθε φορα που η επικοινωνία μας με τα παιδιά δυσκολεύει η οπτικοποίηση μπορει να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Πηγη: northstarpaths.com