Όταν ακούμε την λέξη αυτορρύθμιση το μυαλό μας πηγαίνει αυτόματα στην αυτοσυγκράτηση. Η αυτόρρύθμιση όμως είναι πολλά παραπάνω. Είναι μια ευρύτερη έννοια. Περιλαμβάνει αρχικά τον αυτοέλεγχο, τον έλεγχο δηλαδή των δυσάρεστων συναισθημάτων και των παρορμήσεων. Η αξιοπιστία είναι και αυτή μέρος της αυτορρύθμισης. Να είμαι έντιμος και ακέραιος. Η ευσυνειδησία είναι ένα ακόμη σκέλος της. Έχει να κάνει με την ανάληψη ευθύνης για την προσωπική απόδοση. Η προσαρμοστικότητα στα πλαίσια της αυτορρύθμισης έχει την έννοια της ευελιξίας στις αλλαγές. Τελευταίο μέρος της αυτορρύθμισης είναι η καινοτομία, δηλαδή το να νιώθω άνετα με τις καινούργιες ιδέες. Το κοινό όλων των παραπάνω είναι η επιλογή. Η αυτορρύθμιση δεν έχει να κάνει με την άρνηση ή την αποφυγή των συναισθημάτων. Επιπλέον όταν κάποιος έχει αυτορρύθμιση δε σημαίνει ότι καταπιέζει αυτά που νιώθει πραγματικά ή δεν βιώνει τα λεγόμενα «δυσάρεστα» συναισθήματα, σημαίνει ότι τα διαχειρίζεται καλύτερα!
Αφού λοιπόν διευκρινήσαμε την έννοια της αυτορρύθμισης πάμε να δούμε τι συμβαίνει σε περιπτώσεις δυσκολίας αυτορρύθμισης και πως μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί που δεν είναι αυτορρυθμισμένο και βρισκεται σε ένταση.
Δυσκολίες στη ρύθμιση υπάρχουν όταν ένα αισθητηριακό ερέθισμα, κάτι που νιώθουμε, βάζει τον εγκέφαλο και κατάσταση συναγερμού. Επομένως όταν ένα παιδί δεν είναι ήρεμο και ρυθμισμένο δεν μπορεί ν ακούσει, να καταλάβει και να συνεργαστεί.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση αρχικά το παιδί πρεπει να ρυθμιστεί. Ας αφήσουμε κατά μέρος τα υπόλοιπα και ας συγκεντρωθούμε στο να παρηγορήσουμε το παιδι. Ας το κάνουμε να νιώσει ήρεμο, ασφαλές και αγαπητό. Εξίσου σημαντικό είναι να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε αυτό που νιώθει το παιδί, να μην υποτιμήσουμε το συναίσθημά του. Με φράσεις όπως: «Ξέρω ότι είσαι ταραγμένος/η τώρα» ή «αυτό είναι πολύ δύσκολο» καταφέρνουμε να δομήσουμε μια ισχυρη συνδεση με το παίδι. Του δίνουμε χώρο να εκφράζει ακόμη και τα δύσκολα συναισθήματά του και δημιουργούμε μια αίσθηση αποδοχής.
Αφού έγιναν τα παραπάνω και το παιδί ηρέμησε έρχεται και η ώρα να κουβεντιάσουμε μαζί του. Μπορούμε να συζητήσουμε εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης του άγχους του και των όσων το απασχολούν. Ταυτόχρονα μπορούμε να θέσουμε εκ νέου τα όρια τόσο τα δικά μας όσο και τα δικά του. Είναι πρωταρχικής σημασίας να διαβεβαιώσουμε τα παιδιά ότι τα αγάπαμε και ταυτόχρονα να τονίσουμε ότι συμπεριφορά τους, αυτό που κάνουν και όχι αυτό που είναι, δεν είναι αποδεκτή.
Μέχρι να ρυθμιστεί ένα παιδί είναι δύσκολο να νιώσει άνετα και συνδεδεμένο μαζί μας, να συσχετιστεί μαζί μας. Και μέχρι ένα παιδί να συσχετιστεί μαζί μας είναι δύσκολο να έχει το νοητικό δυναμικό να εξηγήσει τις πράξεις του.
Ως κατακλείδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολλές φορές αδικούμε τα παιδια όταν τα χαρακτηρίζουμε κακομαθημένα, νευρικά ή χειριστικά. Τα παιδιά είναι εν εξελίξει άνθρωποι. Μαθαίνουν από τη συμπεριφορά μας και ο εγκεφαλός τους διαμορφώνεται καθημερινά. Ας τους δώσουμε το χώρο, το χρόνο και τα ερεθίσματα που χρειάζονται για να γίνουν όσο το δυνατόν πιο ήρεμοι και ευέλικτοι άνθρωποι.
Πηγή: @ewcsd_step_counseling, enallaktikiagenda.gr
