Ένα απο τα θέματα που απασχολεί πολύ εντονά την επικαιρότητα είναι αυτο της βίας μεταξύ των ανηλίκων. Η συζήτηση εστιάζει περισσότερο στο θέμα της τιμωρίας των θυτών. Αλήθεια ομως, σε τέτοια φαινόμενα οι θύτες είναι μόνο θύτες;; Μήπως είναι και αυτοί θύματα;; Οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι τα παιδιά που ασκούν βία έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα χωρίς όρια, θεωρούν την βία μια αποδεκτή μορφή επικοινωνίας, εισπράτουν χωρίς φίλτρο τις κακοποιητικές συμπεριφορές που υπάρχουν στην κοινωνία.
Επομένως η τιμωρία απο μόνη της δεν θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για να εξαληφθεί η βία στην κοινωνία γενικότερα και στους ανηλίκους ειδικότερα πρέπει να υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο που ανατρέφουμε τα παιδιά μας απο τότε που είναι μωρά. Οφείλουμε να είμαστε ενεργά παρόντες στο μεγάλωμά τους, να περνάμε χρόνο μαζί τους και να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη μιας καθοδήγησης όταν εκφράζουν ανεπιθύμητες συμπεριφορές και όχι τιμωρίας.
Νιώθουν ασφάλεια και είναι ήρεμα όταν έχουν φυσική επαφή (χάδια, φιλιά, αγκαλιές) με τους φροντιστές τους. Οι απειλές και η λεκτική βία προκαλούν μεγάλο άγχος στα παιδιά και τα μαθαίνουν να λειτουργούν και αυτά με τη σειρά τους έτσι. Τα όρια είναι πολύ σημαντικά τόσο για την συναισθηματική σταθερότητα του παιδιού όσο και για να καταλάβει οτι δεν είναι τα πάντα επιτρεπτά. Τέλος ο σεβασμός στις ανάγκες, τις επιλογές, τις επιθυμίες τους και στην προσωπικότητά τους είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την δόμηση μιας υγιούς προσωπικότητας που δεν θα χρειάζεται την βία για να εκφραστεί, να εκτονωθεί και να επιβληθεί.