Σύμφωνα με μια έρευνα, τα παιδιά των οποίων οι πατεράδες περνούν χρόνο παίζοντας μαζί τους σε πολύ μικρή ηλικία μπορούν ευκολότερα να ελέγξουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους, γεγονός που τους ωφελεί ιδιαίτερα όταν μεγαλώσουν και αρχίσουν το σχολείο.
Η έρευνα που διεξήχθη από το τμήμα εκπαίδευσης του πανεπιστημίου του Cambridge και από το LEGO Foundation αναζήτησε πως οι μητέρες και οι πατεράδες παίζουν με παιδιά ηλικίας 0-3 ετών και πως αυτό επηρεάζει την ανάπτυξη του παιδιού.
Παρόλο που υπάρχουν πολλές ομοιότητες , βρέθηκε ότι οι πατεράδες εμπλέκονται περισσότερο με τα παιδιά σε σωματικό παιχνίδι όπως το γαργάλημα, το κυνηγητό, η πάλη, η βόλτα στου ώμους, το οποίο οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι φαίνεται να βοηθάει τα παιδιά να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους.
Η έρευνα βασίστηκε σε μια ανάλυση δεδομένων από 78 μελέτες , που διεξήχθησαν κυρίως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ανάμεσα στο 1977 και το 2017, που βρέθηκε μια συνεπής/σταθερή συσχέτιση ανάμεσα στο παιχνίδι πατέρα-παιδιού και στην ικανότητα αργότερα του παιδιού να ελέγχει τα συναισθήματά του. Οι ερευνητές βρήκαν ότι κατά μέσο όρο οι περισσότεροι πατεράδες παίζουν με το παιδί τους κάθε μέρα, αλλά ακόμα και με τα μικρότερα παιδιά το παιχνίδι έχει την τάση να γίνεται περισσότερο σωματικό, με τους πατεράδες να απολαμβάνουν το θορυβώδες, φασαριόζικο, άγριο, χωρίς κανόνες παιχνίδι με τα νήπια.
Αυτά τα παιδιά που επωφελήθηκαν από υψηλής ποιότητας χρόνο παιχνιδιού με τους πατεράδες τους ήταν, σύμφωνα με την μελέτη, πολύ λιγότερο πιθανό να είναι υπερκινητικά, να παρουσιάσουν συναισθηματικές ή συμπεριφορικές δυσκολίες στο μέλλον. Επίσης φάνηκε ότι τα παιδιά αυτά μπορούν να ελέγξουν το θυμό τους, και ήταν λιγότερο πιθανό να μπλέξουν σε καβγάδες με άλλα παιδιά κατά τη διάρκεια διαφωνιών στο σχολείο.
Ο Paul Ramchandani, καθηγητής του παιχνιδιού στην εκπαίδευση, την ανάπτυξη και τη μάθηση στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, είπε: “Το φυσικό/σωματικό παιχνίδι είναι διασκεδαστικό και δημιουργεί συναρπαστικές καταστάσεις όπου τα παιδιά πρέπει να εφαρμόσουν την αυτό-ρύθμιση. Ίσως πρέπει να ελέγχεις τη δύναμή σου, να μαθαίνεις πότε τα πράγματα έχουν ξεφύγει – ή ίσως ο πατέρας σου πατάει το δάχτυλο σου κατα λάθος και νευριάζεις”.
“Είναι ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο τα παιδιά μπορούν να εξασκηθούν στον τρόπο αντίδρασής τους. Αν αντιδράσουν με λανθασμένο τρόπο μπορεί να τιμωρηθούν, να τα μαλώσουν , αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου-και την επόμενη φορά μπορεί να θυμηθούν να φερθούν διαφορετικά.
Τα παιδιά που μένουν μόνο με τη μητέρα τους δεν χρειάζεται να είναι σε μειονεκτική θέση. Όλες οι αλληλεπιδράσεις γονέων και παιδιών μέσα από το παιχνίδι τα πρώτα χρόνια της ζωής συνδέονται με περισσότερο θετικά γνωστικά και κοινωνικο-συναισθηματικά αποτελέσματα για τα παιδιά.
“ Ένα από τα πράγματα που η έρευνα μας δείχνει συνεχώς και επαναλαμβάνεται στο χρόνο είναι η ανάγκη να υπάρχει ποικιλία στα είδη των παιχνιδιών των παιδιών. Οι μητέρες, μπορούν φυσικά να υποστηρίξουν το φυσικό/σωματικό παιχνίδι με τα μικρά παιδιά επίσης” λέει ο Ramchandani. Πρέπει να δίνεται στους πατεράδες , όπως και τις μητέρες, χρόνος και χώρος για να παίξουν με τα παιδιά τους κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής τους.
“Ακόμα και σήμερα , δεν είναι ασυνήθιστο για τους πατεράδες που πηγαίνουν τα παιδιά τους σε μια δραστηριότητα, μια ομάδα για παιδιά μικρής ηλικίας για παράδειγμα, να ανακαλύπτουν ότι είναι οι μόνοι πατεράδες εκεί. Μια πολιτιστική αλλαγή έχει αρχίσει να συμβαίνει , αλλά χρειάζεται να συμβούν κι άλλες.
ΠΗΓΗ:https://www.theguardian.com